اثبات گرایی:
در واقع یک فلسفه است که آگوست کنت آن را ایجاد کرد و اعتقاد داشت که ما در جامعه ی قانون مدار، که به قانون در سه مرحله می اندیشد، زندگی میکنیم. هر طرز تفکر و فرهنگ، از دو مرحله می گذرند و وارد مرحله سوم میشوند که اسمش را مرحله ثباتی گذاشته است. مرحله اول، ربانی و مرحله دوم، فلسفی نام دارند.
به نظر کنت در جامعه ربانی که جامعه قرون وسطی است، انسان با قدرت تخیل مفاهیمی را میسازد و بین آنها در عام رابطه برقرار میکند. در اینجا معرفت دینی رشد میکند و مذاهب گوناگون به وجود می آیند. چنگ و خونریزی عادی میشود، چون هر کسی میخواهد مذهب خود را گسترش دهد. واحد اجتماع در این مرحله پدیده آمده است. بعد از قرن 16 به مرحله فلسفی میرسیم و به جای تخیل از عقل استفاده میشود. هنوز فکر میکند که عوامل کلی و انتزاعی هستند که مشکلات او را حل میکنند. در اینجا فلسفه تاریخ به وجود می آید و مفهوم ملت پدید می آید و قهرمانان ملی ظهور میکنند. در مرحله ربانی، کشیشان و رهبران دینی قدرت دارند، اما در مرحله فلسفی قهرمانان ملی قدرت را به دست میگیرند.
از قرن هجدهم به بعد تجربه جای تعقل و تفکر را میگیرد. انسان در اینجا سعی دارد موضوع مشخصی را به کمک تجربه و عوامل مشخص تحلیل و حل کند.از اینرو معرفت علمی رشد پیدا میکند.اجماع به وجود می آید که به معنی وحدت فکر می باشد و به دنبال آن مفهوم جامعه انسانی و بشریت پدید می آیند. در این عصر به جای صاحبان دین و قهرمانان، صاحبان صنعت به وجود می آیند.
انسان پی می برد که نه قهرمان ملی نه دینی نه فلاسفه نمیتوانند مشکلاتش را حل کنند، بلکه این خودش است که مشکلاتش را حل میکند. در اینجا انسان از خود میپرسد "ما خودمان هستیم و بس". در اینجا انسان پرستی ظهور میکند و انسان به پرستش انسان میپردازد و اومانیسم به وجود می آید. به اعتقاد کنت ما احتیاج به فلسفه نداریم و علم جای همه را میگیرد.
بعد از کنت عده ای اعتقاد دارند که ما واقعیت را میشناسیم، بدون فلسفه و ارزش ها که به آنها اثبات گرا میگویم.
از دیدگاه آگوست کنت جامعه شناسی 4 مرحله دارد:
1. هستی شناسی (شناخت از اطراف)
2.روش شناسی (مشاهده، آزمایش، مقایسه، یا مقایسه تاریخی)
3.ایستا شناسی (از دید او جامعه باید ایستایی خود را حفظ کند)
4.پویا شناسی (پویایی به معنای رشد و پیشرفت)